Origanum vulgare ή απλώς ρίγανη είναι το διάσημο φυτό με τη μεγάλη ιστορία που χαρακτηρίζει με το άρωμά του την Ελλάδα.
Στην αρχαία Ελλάδα υπήρχε η πεποίθηση ότι η ρίγανη έφερνε καλή τύχη και υγεία και ήταν το σύμβολο της χαράς. Μάλιστα το βότανο αυτό είναι γνωστό ως «η λαμπρότητα του βουνού» ονομασία που προκύπτει από τον συνδυασμό των ελληνικών λέξεων «όρος» και «γάνος».
Σύμφωνα με τη μυθολογία η ρίγανη είναι δημιούργημα της θεάς Αφροδίτης, της θεάς του έρωτα και της ομορφιάς, η οποία το καλλιέργησε στην κορυφή του Ολύμπου, το έκανε σύμβολο ευτυχίας και χαράς και το δώρισε στους κατοίκους της αρχαίας γης. Ακόμη και τα στέφανα που φορούσαν τα ζευγάρια που παντρεύονταν ήταν φτιαγμένα από ρίγανη.
Η χρήση της ρίγανης είναι γνωστή από το 3000 π.Χ. από τους Ασσύριους. Κατά τους ελληνικούς και ρωμαϊκούς χρόνους, ήταν ένα από τα πιο συχνά χρησιμοποιούμενα βότανα τόσο στη φαρμακευτική όσο και στη μαγειρική. Οι αρχαίοι Έλληνες τη χρησιμοποιούσαν για να ανακουφίσουν τον πόνο, τους μυϊκούς σπασμούς, τους κολικούς ακόμα και τις δηλητηριάσεις. Λέγεται ότι ο Αριστοτέλης είχε παρατηρήσει ότι οι χελώνες όταν έτρωγαν φίδι θα έτρωγαν αμέσως και φύλλα ρίγανης. Ο Ιπποκράτης αναγνώριζε στη ρίγανη πολλές θεραπευτικές ιδιότητες. Χρησιμοποιούσε το λάδι ρίγανης για τη θεραπεία δερματικών λοιμώξεων όπως ψωρίαση αλλά και για την ανακούφιση από τον πονόδοντο, ενώ το αφέψημα του βοτάνου για την θεραπεία του βήχα, του κρυολογήματος, της αμυγδαλίτιδας και του άσθματος. Ο Διοσκουρίδης συνιστούσε την κατανάλωση ρίγανης σε όσους είχαν χάσει την όρεξή τους.
Στην αρχαιότητα οι Έλληνες φύτευαν ρίγανη γύρω από τα σπίτια τους με την ελπίδα να διώξουν τα κακά πνεύματα. Πιστεύεται μάλιστα ότι φορούσαν ένα στεφάνι από ρίγανη στο κεφάλι τους κατά τη διάρκεια του ύπνου για να έχουν όμορφα όνειρα.
Η ρίγανη έγινε επίσης γνωστή στις κουζίνες όλου του κόσμου χάρη στους αρχαίους Ρωμαίους. Όπως και σήμερα έτσι και σε εκείνη την εποχή η ρίγανη είχε εξέχουσα θέση στην κουζίνα τόσο για την γεύση της αλλά κυρίως για το άρωμά της.
Η ελληνική ρίγανη δεν έχει ονομαστεί «δώρο της φύσης» χωρίς λόγο. Σήμερα, έχει αποδειχθεί επιστημονικά ότι έχει ισχυρές αντιοξειδωτικές και αντιβακτηριδιακές ιδιότητες λόγω της υψηλής συγκέντρωσης σε φαινόλες όπως η καρβακρόλη και το ροσμαρινικό οξύ. Για το λόγο αυτό, θεωρείται ένας από τους ισχυρότερους συμμάχους στη διαφύλαξη της υγείας μας.
